Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/30

 Dobrosław miał oczy w ziemię wlepione.
 — Miłościwy panie — odezwał się wreszcie zwolna cedząc słowa — jeżeli siłę na setki i tysiące wojowników, liczyć mam, to nie wiem, bom ich nie liczył; jeśli na rozum, to Bolesław nie zdaje się mędrszym od innych; przecież on wie to jedno, iż chcąc cesarza pobić, trzeba się u niego uczyć samego. Dlatego od niego nie stroni, kłania mu się, ale tylko dla tego, aby go zwyciężyć lepiej.
 — I przez to przyjął nową wiarę? — spytał Mieszko, patrząc w oczy Dobrosławowi.
 — Nie wiem — odparł po krótkiem milczeniu zapytany.
 Mieszko zamilkł na chwilę. Jadł i pił uśmiechając się jakby sam do siebie.
 — A co tam o nas mówią? — zapytał nagle.
 Dobrosław zawsze zwolna zbierał się na odpowiedź.
 — Wiedzą, że Miłościwy pan silnym jesteś, lecz oni nie sądzą groźnym tego, kto się do chrześcijan nie liczy.
 — A dawnoż oni do nich przystali? — zawołał Mieszko szydersko. — Drahomira, matka Bolesława i on jeszcze się bogom swoim kłaniali. Alboż Bolko jest chrześcijaninem? Alboż brata, co nim był, nie zabił za to?
 — O tem na dworze Bolka mówić nie wolno, a szepcą różnie — — rzekł Dobrosław. —