Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/37

 — Jestem od pudła i od stryczka, od gnoju i od śmiecia. Nazywają mnie Psiajucha. A ciebie?
 — Cóż ci przyjdzie z nieznajomego nazwiska. Daj mi pokój — odparł Włast — nic nie masz do mnie. Syn jestem Lubonia z Krasnejgóry.
 — Oho! oho! — rzekł pachołek szydersko. — Tylko bieda, że Luboń syna niema.
 — Nie miał go — rzekł cierpliwie Włast — ale mu powrócił.
 — Hej! hej! miłościwy synu Luboniów — rzekł Psiajucha, patrząc na niego przenikliwemi oczyma — powiedzcie, pocóżeście tu przybyli?
 — Z panem miłościwym przybyłem — rzekł Włast krótko.
 Psiajucha umilkł na chwilę, a potem zapytał nagle:
 — Toś ty, coś u Niemców dwanaście lat w niewoli bywał, hę?
 — Tak, byłem — odparł Włast sucho.
 — Oj, pewnie nową wiarę od nich przyjąłeś — zawołał pachołek — a z nią pójdziesz tutaj na gałęź! na gałęź! na gałęź!
 Włast nic mu nie odpowiedział. Wtem pachołek ujrzał zdala nadchodzącego Stojgniewa, zgrzytnął zębami zaklął po cichu i uciekł.
 Takie było pierwsze przyjęcie Własta na dworze kniazia.