Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/39

 — Tak, Miłościwy panie — odparł Włast pytaniem tem uradowany. — Tak Chrystus był Bogiem na ziemi i powrócił do niebios, skąd zstąpił na nią. Przyniósł On nowe prawo z sobą i zaszczepił je krwią swoją pomiędzy ludźmi...
 — Tak... wiem... był zabity, umęczony — rzekł Mieszko.
 — I zmartwychwstał — dodał Włast.
 Kniaź usłyszawszy to, podniósł nań oczy z wyrazem przestrachu i niedowierzania.
 — I czynił cuda wielkie? — zapytał po cichu.
 — I czyni je ciągle — dokończył Włast.
 Mieszko zwrócił oczy przenikliwie na młodzieńca i spytał:
 — Tyś chrześcijanin?
 Włastowi serce uderzyło silnie. Pomimo, że głos kniazia nie był groźnym, nie był jednak pewien, czy przez przyznanie się nie wyda na siebie wyroku śmierci. W tej chwili przyszło mu na myśl trzykrotne zaparcie się Piotra świętego... więc zwyciężając niemoc i pokusę, rzekł śmiało:
 — Jestem nim, Miłościwy panie! jestem nim! Choćbym za to życie miał stracić, zaprzeć się Boga mojego nie mogę.
 Zdumiony Mieszko milczał długo, wpatrując się w natchnionego młodzieńca.
 — I nie lękasz się śmierci? — zapytał.
 — Nie, panie, bo mnie po śmierci czeka żywot wieczny i wieczna szczęśliwość.