Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/76

 Jama ta była wygrzebaną w ziemi i służyła często za więzienie w lecie, a w zimie za schowanie. Spuszczano do niej winowajców a wnijście zawalono drzewem i kamieniami.
 Włast szedł posłuszny.
 — Będziesz posłusznym? — krzyknął Luboń, widząc już syna w progu.
 — Ojcze, nie mogę... Bogu posłusznym być muszę...
 To powiedziawszy Włast, zwrócił się Jarmirza i rzekł spokojnie:
 — Prowadź mnie.
 Ta odwaga i stałość tak słabego na pozór młodzieńca dziwne na wszystkich uczyniły wrażenie. Stara Dobrogniewa wściekała się, Różana płakała, Luboń drżał cały z gniewu, Jarmirz był przerażony.
 Gdy Włast wyszedł z Jarmirzem na podwórze, ten rzekł do niego:
 — Poddajcie się ojcu, w tej jamie długo nie wytrzymacie.
 — Prowadź mnie — rzekł Włast — niech się stanie wola jego... śmierci się nie lękam...
 W głębi podwórza znajdowała się ta studzienka wilgotna. Jarmirz odwalił drzwi i litością przejęty puścił sznur, który trzymał w ręku i szepnął:
 — Uciekaj!
 — Czyń co ci kazano — rzekł Włast — Uciekać nie mogę i nie chcę.