Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/78

 Wojsław wstrząsnął głową i siadł na ławie w milczeniu.
 Luboń popatrzył ciekawie na zmienionego i wybladłego krewniaka.
 — Coś wy nie swój jesteście — rzekł.
 — Nic nie wiecie? — zapytał Wojsław ochrypłym głosem.
 — Cóż mam wiedzieć? siedzę w domu...
 — Gdzie syn wasz? — zapytał Wojsław.
 Na to pytanie zmarszczył się Luboń; od rana już postanowił był nie przyznawać się przed ludźmi do tego wstydu, że dziecko mu posłusznem być nie chciało i że mu je chrześcijanie wydarli; cicho więc odparł:
 — Syna wyprawiłem w swaty... żenię go...
 — Doprawdy? — zapytał Wojsław — toście go zmusili chyba... przecież go widziałem w Pradze, jak z chrześcijańskimi wróżbitami w ich świątyni odprawiał jakieś tam obrządki... a tym co do nich należą, żenić się nie wolno...
 — Tak jest — zawołał porywczo Luboń — zmusiłem go do porzucenia tej nowej wiary...
 — Nic wam nie mówił o naszej podróży? — spytał dalej Wojsław.
 — Nie pytałem go wiele — rzekł Luboń ręką machając.
 — Nie powiadał wam więc, żem z jego przyczyny ledwo nie nałożył głową... a Stojgniewa śmierci on tylko winien. Widzieli go pachołkowie, jak w krzakach leżąc podsłu-