Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/79

chywał nas na rozmowie i wydał przed kniaziem...
 — A cóżeście mówili? — spytał Luboń zdziwiony.
 Wojsław mocno wzruszony zerwał się z ławy.
 — Co mam kłamać? Mieszko nas cesarzowi sprzedaje. Do Pragi jeździł o naszą skórę się targować... Rzecz jawna... Swoją dziewkę Bolko mu daje i dobre wiano, swoją przyjaźń i cesarską mu obiecuje. Myśmy to ze Stojgniewem widzieli, mieliśmy więc czekać, aż nam na kark włożą jarzmo?
 Reszty Wojsław nie dopowiedział i po chwili dopiero kończył.
 — Gdyśmy nocą przyszli do kniazia, już nas oczekiwał, przez syna waszego ostrzeżony... Stojgniewa zdusił jak chrząszcza... jam z życiem uciekł... tułam się.
 Milczenie nastąpiło głębokie:
 Luboń stał zamyślony, Wojsław zaś chodził po izbie i wreszcie zapytał:
 — Dacie mi przytułek?
 — Dam ci w lesie chatę na piaszczysku — rzekł Luboń.
 — Bylem gdzie waszego syna, psią wiarę, nie spotkał — zawołał Wojsław — bo choć on was usłuchał i żonę bierze, ja mu nie ufam. Zdradzi on ją i was i mnie, gdy będzie mógł... a wiary tej nie puści, co do człowieka przylega jak smoła...