Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Tryumf wiary.djvu/87

 Mieszko powitał go na pozór twarzą pogodną.
 — Toście zapewne na szczęście syna waszego patrzeć jeździli? — spytał. — A no, jakże mu się powodzi?
 — Miłościwy panie — stary ochrypłym głosem. — Wiele mnie nędzy spotkało; zmarła matka... córkę mi porwano bez wieści, a oto sługa, pies niewierny, okradł mnie i uciekł pewno gdzie w świat...
 — Toż trzebaby wam syna z nowosiedlin sprowadzić z żoną do domu... mielibyście pociechę...
 Luboń milczał, gniew go dławił.
 — Polubiłem waszego Własta; choć do wojny się nie zdał, ale rozumny człek do rady i milczeć umie... Z żoną pewno się już nacieszył, poszlijcie po niego... bo mi go trzeba... do Czech go wyprawię.
 Luboń się zmieszał, spuścił głowę, szukał w myśli sposobu, jakimby wymotał się z kłamstwa.
 Mieszko stał z dumnym uśmiechem.
 — Miłościwy panie, co mam dłużej kłamać — rzekł stary. — Nieszczęście się stało, nie mam syna... Choćbym go miał... zgubiony on dla mnie... Obcy go ochrzcili... na swoją wiarę... znać go nie chcę!...
 — Wyrzekacie go się? — spytał Mieszko.
 — Niech, jeśli żyje, do tych idzie, których więcej słucha niż ojca... przeklęty!...
 Kniaź popatrzył nań z uwagą.