Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/142

a hrabina porozpinawszy suknie, zrzuciwszy strój z głowy, uwolniwszy się od trzewików, zasiadła w pantofelkach w fotelu, Maryla stanęła przed nią, jakby czekając co powie siostra, która zdaje się naumyślnie zwlekała pierwsze słowo i bawiła się pierścionkami. Młodsza trochę się niecierpliwiła, lecz było to we zwyczaju, że gdy jedna z nich mocno czego pragnęła, druga udawała iż sobie właśnie tego nie życzy, lub że to jest jéj obojętném. I tym razem, mimo poruszenia obu pań, właściwa ich charakterom gra odbyć się musiała. Maryli chciało się mówić, hrabina milczała. Gdyby ta była zaczęła szczebiotać, drugaby niezawodnie tęż samą odegrała rolę.
 W podobnych wypadkach, Maryla, znając siostrę, wiedziała, że nie ma innego sposobu tylko się cofnąć i saméj zostać zamkniętą i milczącą. Odeszła więc, rozpięła włosy i nie oglądając się na siostrę, poczęła je na noc układać, burząc się w duszy i niecierpliwiąc.
 — Wieczna kontradykcya! — mówiła w sobie, zapomniawszy że sama także ten duch sprzeczności miała w najwyższym stopniu.
 Zaledwie kilka kroków odeszła, gdy hrabina niespokojnie zwróciła ku niéj głowę i odezwała się:
 — Marylo, cóżeś chciała?
 — Ja? nic...
 — Miałaś mi coś do powiedzenia.
 — Widzę, że nie jesteś usposobioną do rozmowy, dajmy pokój.
 — Proszęż cię, nie dziwacz.
 Maryla ruszyła ramionami.
 — Na co masz się zmuszać dla mnie, chcesz milczéć, milczmy.
 — Nieznośna jesteś z temi fantazyami dziecinnemi.
 Maryla zaśpiewała coś. Hrabina zarumieniona, rzuciła na stół chusteczkę, którą trzymała w ręku.