Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/16

 Otarł pot z pod kapelusza.
 — Ależ piecze!
 — A panowie dokąd? — spytał Berkowski.
 — A dokądże jak nie do Zamsza! — ruszył ramiony sługa.
 Jéjmość brudnym fartuszkiem właśnie oczyszczała kieliszek, gdy Handzia wpadła jak piorun.
 — Nie’no pan idzie do tego pana, prosi...
 Berkowski poprawił chustki, i wolnym krokiem wyszedł.
 W pokoju gościnnym, pół siedząc, pół leżąc, otyły dość, nie stary jeszcze mężczyzna, pięknéj twarzy, spoczywał po podróży. Na stoliku stała karafka z wodą. Berkowski niósł cukier na spodku od filiżanki i rum w flaszeczce.
 — Dawaj! bo z pragnienia mrę! — krzyknął śmiejąc się podróżny. — Upał straszny.
 Gospodarz nic nie odpowiedział, oszczędził słów i zbył to uśmiechem.
 — Cóż tu u was słychać! w Zamszu! — spytał podróżny.
 Namyślił się nim usta otworzył gospodarz, pokiwał głową, i chustki na szyi poprawił.
 — Nic — rzekł — po staremu.
 — Staruszka zdrowa?
 — Dzięki Bogu.
 — Był kto u niéj w tych czasach?
 Znać, że na to pytanie nie łatwo było odpowiedziéć, bo Berkowski miny zaczął robić różne.
 — Tam zawsze pełno, drzwi się nie zamykają, kto zliczy?
 O tych co jadą na Wygodę, toć się wie, a no o innych, co przez Borówkę i przez Zarubańce, to znowu trudno. Tu ze dworu mało kto zajrzy, a ja téż tam nie częsty.
 Ruszył ramionami.
 — Był pan Sylwester?
 — Ot, nie wiem...
 Z niechętnym jakoś do gawędy Berkowskim trudno się