Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/202

 — Ja się nie napieram pańskich tajemnic — wesoło odrzuciła Zosia — Mów mi pan o Lucynie. Widziałeś ją?
 — Byłem na pożegnanie. Biedna panna Lucyna! Od wyjazdu pani trwoga jéj i niepokój wzrosła jeszcze. Lęka się o panią, choć zdaje mi się, że tu chyba musi być jéj jak w raju, i nie ma się czego obawiać.
 — Tak, prawda — dodała Zosia — ale porównanie z rajem nietrafne, bo tam był wąż.
 — A tu go nie ma? — podchwycił Ludwik.
 Zosia zamilkła spuszczając oczy.
 — To tylko panu powiedzieć mogę, że podkomorzyna jest aniołem dobroci.
 — Zewsząd o tém słyszę — rzekł Ludwik — i cieszę się; niepodobna, aby tu pani źle być mogło.
 — A nie! jest mi dobrze! jest mi lepiéj niżem zasłużyła, ale tęsknię za Hrudem, za ojcem, za Lucynką i za tą naszą swobodą, któréj mi tu braknie.
 Ludwik sposępniał.
 — Świetne bardzo towarzystwo! — rzekł po cichu.
 — I patrz pan co za śliczna panna, która w dodatku nosi poetyczne imię Maryli.
 Professor spojrzał, popatrzył i szepnął głos zniżając:
 — W istocie piękna bardzo, a jednak...
 — Cóż pan masz jéj do zarzucenia?
 Uczony mąż pomyślał trochę.
 — Zdaje mi się, że nadto wie, iż jest piękną i zbyt o tém pamięta.
 — Nie bądź pan złośliwym! — rzekła Zosia.
 — Dziś przynajmniéj usposobionym do tego nie jestem — odezwał się Ludwik — czuje się takim szczęśliwym, żem gotów wszystko całemu światu przebaczyć. Pani tęsknisz za Hrudem, i jam tak przywykł do niego, do towarzystwa Damiana, do wszystkich, że panią widząc znowu, gotówem nie tylko