Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/208

 — Jak ty myślisz, kochany Miguro, bo my, jak mi Bóg miły, nic a nic nie wiemy, czy téż podkomorzyna ma dla nas odrobinę serca? czy ona dla nas co zrobi?
 Na samo wspomnienie podkomorzynéj, Migurę jak zimną wodą oblał, zamilkł.
 — Ona państwa wszystkich przecie tak kocha! — przebąknął po chwili.
 — Tak, powiedz, kochała, bo teraz pono panna Zofia...
 — A cóż to ma jedno do drugiego! — odparł Migura.
 — Dawniéj, póki téj faworytki nie było, ona myślała pono uczynić coś dla nas i słyszałem, że nawet w aktach coś zrobiła?
 Migura oczy spuścił.
 — Któż to może wiedzieć! — mruknął.
 — Ale tak powszechnie utrzymują — ciągnął rozgadując się Kazio, nie chcąc już, tak mozolnie naprowadzonéj urywać rozmowy. — Hrabina Buska powiada, jakoby z pewnością wiedziała o testamencie.
 Migura ruszył ramionami.
 — Ja tam o tém nic nie wiem — dodał — nic.
 — Więc, okazuje się, że chyba nie ma nic — dodał Kazio — bo któżby to lepiéj mógł wiedzieć nad pana.
 — Nie, proszę hrabiego — przerwał Migura — nie, bo ja się tu do niczego nie mieszam. Zkądże ja bym mógł o tém wiedzieć. Nasza święta pani (tu westchnął) ma ona swoje przyczyny pewnie, ale nigdy się żadném słówkiem nie zdradzi nie wygada.
 Kazio posmutniał znacznie.
 — Wiesz, kochany Miguro, jeżeli podkomorzyna o nas nie pomyślała wcześnie, czém to grozi? Majątek jest cały jéj, nawet naszego dziadka co było, to w nim utonęło, zatem po niéj nie dostanie się nam ani prószynki. Weźmie wszystko Morawiński.
 Migura ramionami ruszył.