Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/214

 — Nie, jestem zupełnie przytomny i przy zmysłach — odparł Gerard — będę się starał o pannę Zofię, podobała mi się.
 — Co? ona? ona ci się podobała? ona, tobie! mojemu bratu? ta nadęta indyczka?
 — Marylko, wyraz nieparlamentarny.
 — Gerardzie, wyznanie godne gorszego jeszcze. Jestem oburzona! Ta wnuczka budnika...
 — A babunia? — zapytał Gerard.
 — To co innego! — krzyknęła Maryla.
 — Jak się ożenię z nią, będzie to także co innego!
 Z tak zimną krwią to mówił, że siostra odskoczyła, spoglądając nań z pogardą.
 — Wiesz ty na co się narażasz! — zawołała.
 — Radbym wiedział?
 — Na to, że ci w oczy plunie i pójdziesz ze wstydem.
 — Proszę cię, to zdaje się moja sprawa i moje ryzyko.
 — Nie twoje, nieprawda! wstyd zrobisz familii
 Gerard ramionami ruszył.
 — Że jéj nie lubisz, o tém wiedziałem, lecz, że ją nienawidzisz, o tém się dziś dopiéro dowiaduję.
 — Tak, nienawidzę jéj! chytra jest! zamknięta, zimna, przebiegła, wcisnęła się nam tu, aby wydrzeć majątek, o nic więcéj jéj nie idzie, a ty...
 — A mnie, oprócz wszystkiego, idzie właśnie o jego ocalenie...
 Wyraz, którym w oczy rzuciła Maryla bratu w poufałości serdecznéj, powtórzyć się nie daje. Osoby dobrze wychowane, które nie doszły lat czterdziestu, nie zwykły go nawet używać w potocznéj rozmowie. Panna Maryla była tak straszliwie rozgniewana, że go wyrzekła, z wyrazistością przerażającą i odwróciła się od brata.
 Gerard się ukłonił tylko.
 — Czy to na dobranoc? — zapytał.