Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/217

 Zmagała się z wysiłkiem wielkim do wesołości całując ręce babki, która, wzruszona mocno, milczała długo.
 — Nie — rzekła — coś przecie począć, coś radzić potrzeba. Cięży mi ofiara twoja, tak pozostać nie może. Ja się czuję chorą, a choć mi tu bardzo dobrze, nawet mój poczciwy doktor radzi mi zasięgnąć konsultacyi warszawskich lekarzy. W moim wieku, nie na wiele się to przyda, ale wyjazd zmieni może to położenie, stosunki. Więc — dodała babunia skwapliwie — uspokój się, same, spodziewam się, we dwie pojedziemy do Warszawy.
 Zosia chciała zaprzeczać, ale podkomorzyna mówić jéj nie dając, pocałowała w czoło, i że właśnie Anusia weszła panienkę rozbierać, cofnęła się do swojego pokoju.
 Tegoż wieczora, w oficynie, Gerard i Kazio, którzy unikali wzajemnych odwiedzin, uznali obaj jednocześnie potrzebę otwartego rozmówienia się z sobą. Gerard był w progu swego pokoju i miał wychodzić do Kazia, gdy się z nim spotkał.
 Powitali się bardzo zimno.
 Kazio usiadł.
 Krótki czas trwało milczenie.
 — Słuchaj-no — przerwał je Kazio — potrzebuję się rozmówić otwarcie.
 — Mówmy otwarcie — potwierdził Gerard stając z rękami w kieszeniach przed siedzącym — O co to idzie?
 — Zdaje mi się że coś, jakbyś myślał o pannie Zofii, może się mylę?
 — Nic a nic, myślę o pannie Zofii, a daléj co? czy nie mam prawa?
 — Nie przeczę, ale zdaje mi się, że i ja mam równe prawo? hę? — odezwał się Kazimierz.
 — Któż przeczy? — rozśmiał się Gerard.
 — To tylko nieszczęście — począł chmurno Kazimierz — że jeden drugiemu przeszkadzamy i koniec końcem, śmieszność jest.