Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/218

 — No, to kiedy ją widzisz, ustąp!
 — Dla czego?
 — Cóż to? chcesz abym ja ci z drogi zszedł?
 Spojrzeli sobie w oczy, Kazimierz splunął gniewnie.
 — Powiedz-że mi, co z tego wszystkiego będzie?
 — Jeden z nas zostanie dudkiem...
 — Obaj się na nich wystrychniemy...
 — To przedziwne!
 — To doskonałe!
 Początek rozmowy, przerwanéj w tém miejscu półuśmiechem Gerarda i milczeniem, przypominał ulicę, z któréj nie było wyjścia.
 Rodzajem mruczenia począł na nowo Kazio, który nie wypuszczając z ust na pół zgryzionego cygara, jakby sam do siebie, spuściwszy głowę, mówił:
 — Jam tu przecie pierwszy przybył, pierwszym zaczął, ten mi włazi w drogę, nie wiedzieć jak? poco? Nie kochasz się, ja ciebie znam. Na przekorę to czynisz. Jesteś młodszy, możesz sobie szukać, przecież nie ona jedna na świecie?
 I zamilkł.
 — No, co dalej? — spytał Gerard, stojący ciągle w postawie Rodyjskiego kolosu, z rękami w kieszeniach. — Co dalej?
 Kazio westchnął i zamyślił się.
 — Ja szedłem do ciebie z temi samemi wymówkami — począł Gerard. — Tak jest, przeszkadzamy sobie wzajemnie i śmiesznymi się czynim. Panna, o którą na raz dwóch się stara, wbija się w pychę! Jeden z nas powinien ustąpić. Ja, pochlebiam sobie, mam trochę więcéj szans, niż ty z twoją figurą i łysiną. Ciebie to do niczego nie doprowadzi, panna drwi, a mnie jesteś na zawadzie!
 — Przepraszam, bardzo przepraszam! — gwałtownie głowę podnosząc i rzucając precz cygaro, krzyknął Kazio obrażony. — Trzeba nie mieć oczu żeby nie widzieć, że panna Zofia