Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/222

 — Gerard? o téj porze? cóż to? Cud? nie rozumiem?
 — Wypadek — rzekł Gerard.
 — Cóż się stało?
 — Nie wiesz nic?
 Maryla ziewnęła zamiast odpowiedzi i pokazała dwa rzędy ząbków jak perełki, patrzała na Gerarda mówiąc tém milczeniem:
 — No, cóż daléj?
 Gerardowi z gniewu zebrało się na żarty.
 — Przyszedłem po twe rozkazy — rzekł — do podróży.
 — Do jakiéj podróży?
 — Podkomorzyna wybiera się do Warszawy!
 — Co ci się stało?
 — Najniezawodniéj, doktor jéj jechać każe, (którego nie widziała), a więc i my wynosić się ztąd musimy.
 Rumieniec gniewu oblał twarzyczkę Maryli, tupnęła nóżką.
 — Parfait! doskonale! — zawołała i zaczęła się śmiać na pół z gniewem. — Zkąd-że ta wiadomość?
 — Przyniósł mi ją Kazio w téj chwili od Migury, którego dziś rano przywołano, i dano mu tę dyspozycyę.
 Maryla kiwnęła głową dumnie i spojrzawszy w zwierciadło, aby trochę włosy poprawić, nic nie mówiąc wyszła z pokoju. Gerard pozostał.
 Wprost udała się do Zofii. Rzadko teraz bywała u niéj, zdziwiła się więc Zosia, siedząca już ubrana przy stoliku; zobaczywszy kuzynkę, rzuciła pióro, wstała i wyszła na jéj powitanie.
 — Proszę cię — odezwała się łagodząc głosik o ile możności piękna Maryla — cóż mi to znowu dziś rano za nowinę przyniesiono, podkomorzyna się wybiera do Warszawy?
 Zosi rumieniec wystąpił na twarz.
 — Nic o tém nie wiem — rzekła. — Musi to być coś bardzo