Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/47

 — Gdybyśmy od początku się trzymali tego systemu — mówił Kazio. — No... ale na przyszłość...
 — Daję ci słowo — dołożył Sylwester — idziemy razem... Zbliżyli się do pałacu.
 — Czekajże — odezwał się Kazimierz — naradźmy się. Siedziemy tu? nie? Kto z nas jedzie? Kto zostaje — bo trzeba żeby jeden był...
 — Właściwie — dodał Sylwester — jeżeli chcesz — jeden zawsze na straży być powinien, czasem dwu... i mieniąc się należy... Nie jest to znowu tak wielką ofiarą.
 — Hm — rzekł drugi. — Stół dobry, wino znośne, wygody jako tako — ale kapitalne nudy...
 — A! toć przecie się wysługujemy! Jak żołnierz na posterunku nie mamy prawa skarżyć się, że nam nie zabawnie — to darmo...
 Kazio spuścił głowę.
 — Jak trzeba to zostanę — rzekł.
 — Naprzód zobaczymy co się stanie z Morawińskim... Co to tam za stopień pokrewieństwa?... Uważałeś jak zmydlił gdym go pytał? — Jeszcze poszeptawszy trochę, weszli, twarze wyjaśniwszy, do salonu. Tu siedziała już podkomorzyna, i — gość przy niéj. Ona robiła robótkę, on niedaleko na krześle sparty, stał w poufałéj snąć rozmowie. Zdawali się być z sobą tak jakby oddawna i dobrze znajomi.
 Słyszeli kuzynowie wchodząc rozmowę, ale ta natychmiast umilkła... Podkomorzyna podniosła głowę, uśmiechnęła się i spytała:
 — Gdzieżeście to bywali?
 — Chodziliśmy odwiedzić najprzód poczciwego Migurę — odezwał się Sylwester, — a potem trochęśmy się przeszli aleją.
 — Po wczorajszéj burzy powietrze dziś ochłodło...
 Pan Morawiński nie mięszając się do rozmowy usiadł. Tymczasem, że się godzina druga zbliżała, Gondrasz uka-