Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/58

 — Czyż my kiedy bywamy głodne? — spytała.
 — A kiedyż obiad był? Kole pierwszéj — mówiła troskliwa jéjmość — kiedy ja już stara i podwieczorek jadłam...
 Wtem Lucynka się porwała, klasnęła w ręce — Ojciec jedzie!
 — Gdzie? gdzie? — krzyknęła Zosia i klucznica.
 W istocie, z lasu się coś pokazało, ale chyba przeczuciem serca można było rozpoznać kto tam jechał. Mógł to być i Damian i pan Andrzéj, i Żyd z Kołków i chłopek z lasu. Oczy się wpiły w to coś poruszającego, jak na przekorę, dosyć wolno po gościńcu piaszczystym. Obie siostry zamilkły, klucznica trochę niedowidząca zdaleka, czekała, aby jéj młode oczy rozeznać pomogły i zastosować się do tego co nadjechać miało.
 Szło o samowar i poziomki.
 — Ojciec...
 — Damian...
 — Słowo daję... ojciec... trzy konie...
 — Damian téż trzema pojechał...
 — Ale u Damiana jest siwy, kozak... ty wiesz, u ojca wszystkie gniade...
 — A któż z tak daleka dojrzy...
 — Aleja widzę doskonale...
 — To może być kanonik...
 — Gdzie tam! co onby tu robił!
 Sprzeczały się tak śmiejąc z sobą, a po gościńcu wlókł się. tu ktoś wolno bardzo. Nareszcie i Zosia zgodziła się na to, że to mógł być ojciec. Chciały chustkami powiewać, jednak nie śmiały. A nużby to był młody jaki panicz z sąsiedztwa. Wstrzymały się jeszcze. Bęczkowska na pewno już pobiegła kazać samowar przyśpieszyć i do herbaty nakrywać.
 Nagle obie chusteczki białe podleciały do góry, Lucyna poznała konie i najtyczankę. Morawiński téż chustką ku dzieciom powiewał. Wielka radość. Zosia pobiegła do kuchni wo-