Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/83

sama do ogrodu poprowadziła. O trzy kroki podle mnie przechodzili.
 — I któż?
 — Stary jakiś, żeby powiedzieć, że pańsko wygląda, no, nie, ale tak jakby nasz Gondrasz, albo co.
 — Ot! tociem i ja go widział — począł Bocian. — Też przymierzył pięść do nosa. Gdzie Gondraszowi do niego? gdzie? Słuszniejszy, i ludzką ma twarz, a ten do małpy podobny.
 — Et! — oburzył się Fedorek i chciał odchodzić, ale go Berkowski zatrzymał.
 — Mówcie bo, nie zważajcie...
 — Co on wam powie? co? hm? — przerwał Bocion — ten ma tylko ślepia na dziewcząta. Cha! cha...
 — Ale, mówcie no — powtórzył szynkarz.
 — Kiedy lepiéj wie pan Bocion, niech sam rozpowiada — rzekł urażony ogrodniczuk, którego ciągnęło do żołnierki.
 — Co ty mnie gołowąsie jakiś, pędraku, będziesz Bocionem przezywał — zakrzyknął fornal — albo to niewiesz jak się ja zowię? Patrzcie-no go? jaka mi feneberya! Wara! dam ja ci Bociona, aż siedem kościołów zobaczysz.
 Fedorek się trochę cofnął, a fornal popił tylko i siadł.
 Zniżył głos ogrodniczuk.
 — O starym panu tom mówił — rzekł — no, tak se, ni pan ni ekomon, ni Gondrasz, a panna z nim, gadają córka jego, co ją dla jaśnie pani do kumpanii przywiózł, tęga panna, śliczna.
 — Młoda? — zapytał Berkowski.
 — A! młoda i urodna, a taki chód jak u naszéj jaśnie pani, zaraz znać że z pańskiego rodu.
 — Więcéj nie ma nikogo?
 — No, jest chłopak pono z niemi co go z sobą przywieźli, a zresztą nasza służba była, — zapominając urazy wtrącił Bocian.
 — Konie po nich chodziły za Bug, aż do Łucka jeździł Ja-