Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/89

w szczególnie dobrych zostawał stosunkach. Choberski do Wygody ani dla wódki, ani dla tańców uczęszczał, bo już wyżéj daleko patrzał, wstępował jednak tu niekiedy, w przyjaźni będąc z Berkowskiemi, którzy go i porterem krajowym, i kawą, i różnemi przysmakami zwykli byli traktować. Był im potrzebny. Panią Dorotę młodzieniec w rękę całował, a z samym jak z bratem żył.
 Zjawienie się jego w téj godzinie dosyć było dziwne, bo się nie zwykł był ze dworu oddalać i nie miał na to czasu. Zobaczywszy go Berkowski wszystkich porzucił i pośpieszył do drzwi naprzeciw, aby go prędzéj przywitać.
 — A co pan tu robisz, kochany panie Zenonie! — zapytał.
 — Hm? co? licho mnie po nocy za sprawunkami niesie. Coś tam we dworze zapotrzebowali, a tak się jaśnie pani jakoś zniecierpliwiła, żeby koniecznie zaraz, a pewno, że mnie Migura przeciw nocy wysłał.
 Z za szynkwasu zwanego biurem, dobyła się na powitanie i sama gospodyni.
 — A toż to gość! — zawołała — a pan tu co robi?
 — Ja tylko przejazdem wstąpiłem się państwu pokłonić.
 — Dokąd?
 — Za sprawunkami, na całą noc. Przyparli go oboje państwo do kątka.
 — Cóż tam we dworze?
 Ruszył ramionami Choberski, przybierając postać i minę człowieka, który wie więcéj od innych, ale się nie bardzo chce wygadywać. Uśmiechnął się ironicznie, pokręcając wąsika.
 — Znowu, słyszę, jakaś familia uboga napłynęła — ozwała się szynkarka, — a to skaranie Boże z tą szarańczą. Nigdy się ich u nas nie przebierze, a jaśnie pani pokoju nie dadzą. Szkuta się gdzieś z niemi rozbiła.
 — K! teraz już to sama podkomorzymi sobie winna — syknął Choberski. — Gdzieś wynalazła tych krewnych, którzy