Strona:Józef Ignacy Kraszewski - U babuni.pdf/98

jakie na mnie uczyniła wrażenie. Powtarzam, il y a de l’étoffe, jest ładna, żywa, podobać się może, ale coś dzikiego, szorstkiego, do zbytku śmiałego w niéj jest. Kto wie, jak się to może rozwinąć?
 Jakby się umówiły zające, drugi szarak, który się posilał na uboczu, usłyszawszy szelest, pod same prawie wpadł im nogi.
 — A cóż u licha dziś z temi zającami! — krzyknął Kazimierz.
 Stanęli trochę. Nie byli wcale zabobonni, ale nie lubili jakoś chodzić tam gdzie drogę zając przeskoczył i zawrócili się boczną ścieżką mniejszą.
 — Uważałeś — rzekł Sylwester biorąc za rękę kuzyna — atitiudy całego dworu. A! to było nieopłacone! Każdy udawał, że nie patrzy, a wszyscy, aż do tych fagasów co stali z talerzami, jedli oczyma nowo-przybyłą. Migura chwilami słuchając gębę otwierał, Deręgowska zdawała się głuchotę swą przeklinać, a wikary, a Gondrasz, a stary Rzęsnowski. Mówiła śmiało, dużo, no i nieźle, ale czuć w tém było nadrabianie, forsę, zobaczymy ją dziś. Mówił mi Rzęsnowski, że podkomorzy — na rano zaraz, ledwie narzuciwszy szlafrok, poszła do niéj do pokoju, bo ją postawiła obok siebie, i siedziała tam więcéj godziny.
 — Bawi ją to — rzekł Kazio.
 — I w końcu zobaczysz, przesyci się, zbliży, znajdzie les défants de la cuirasse, pannie da ładny prezent i odprawi ją do domu. Z Panem Bogiem.
 Kazio pokręcił głową.
 — Proszę cię, widzę więc, że ty wcale do panny Zofii nie masz projektów?
 Sylwester stanął, dźwignął ramionami.
 — Dotąd nie mam, i zdaje się, że ich nie będę potrzebował mieć.