Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/119

 — To zobaczysz, że i ja potrafię toż samo!
 — Co ty tam wiedźmo gadasz?
 — Jak ty mnie, tak ja tobie.
 Oxen porwał się z kąta i chwycił za kij stojący przy nim; Ulana cofnęła się i znalazła broń także. To widząc mąż upamiętał się i rzekł:
 — A cóżto, ty się myślisz jeszcze bronić? Alboto ty nie wiész?
 — Mogęż wiedziéć, czegoś w drodze oszalał?
 — Ty chcesz, żebym ja tobie powiedział, poco do dworu chodzisz.
 — A choćbym i chodziła.
 — Jeszcze mi to gadasz?
 — Tak, bo się nie boję ciebie: ty mnie nie tkniesz palcem, kiedy nie chcesz sam zginąć marnie.
 Te słowa wymówiła z przekonaniem, z dumą, z gniewem, które zmieszały męża; postawił kij, padł na ziemię gdzie spał, i pomyślał:
 — Ona mnie gotowa zgubić, lepiéj dać pokój jak mówił stary, a pocichenku na panu się pomścić: dachy słomiane! — A głośno dodał: