Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/173

mi dzieci, wstyd, wszystko! O! jéj serce warte królowéj!
 August na zapalającego się Tadeusza patrzał z podziwieniem i żalem.
 — Do licha — rzekł w duchu — ze wszystkiém oszalał! Przez miłosierdzie trzeba na to radzić, bo przepadnie człowiek!
 — No, i cóż — dodał głodno — myślisz tedy pędzić z nią żywot gołębi na wieki wieków?
 — Nic nas rozerwać nie może; związały nas łzy, cierpienie, śmierć, ogień, występek: ofiary wspólne!
 — Ale bo ty patetyzujesz! — rzekł August — a ja chciałem z tobą pogadać na zimno, mój drogi. O! tak szczerze, z ręką na sercu, na imię staréj naszéj przyjaźni. Nie męczyszże się ty już tém życiem?
 Tadeusz spojrzał, spuścił oczy i odwrócił się pomieszany.
 — Nie czas się cofać — rzekł ponuro.
 — Wybacz, bo zawsze czas przestać głupstwa.
 — Auguście, tyś tak ostygł!