Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/179

przy wyjeździe, namawiał, naglił, zachęcał i prosił.
 Tadeusz coraz bardziéj milczał, coraz mniéj się wymawiał: nareszcie zaczął pokazywać drobnostkowe trudności, które August łatwo usuwał.
 — Jedziemy — rzekł ściskając go — musisz jechać.
 — Ale cóż będzie z Ulaną?
 — Niech na ciebie czeka! Zostaw ją tu choćby panią w domu samowładną.
 — Ją tu będą prześladować!
 — Znowu ci się marzy. Musisz jechać, i mówię ci, że jedziesz ze mną.
 — Jakże ja jéj to powiem!
 — Chcesz, to ja się podejmę.
 — A! dajże pokój, to być nie może, ja nie pojadę.
 — Dałeś mi słowo, jedziesz! Na dwa tygodnie tylko.
 Tadeusz wyszedł i wprost pobiegł do izdebki Ulany. Ona siedziała u okna i patrzyła przez nie podparta na ręku, na błyszczące jezioro. Wzrok to był co nie widzi: szklany, nierucho-