Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/190

pędza chmury i chłodno siedziéć nad jeziorem. Ona tam zawsze jeszcze, bo ztamtąd widać jéj drogę. Pusta droga.
 Jednego poranku wszedł pan Linowski do izdebki.
 — Dzień dobry — rzekł poufale.
 Ulana porwała się z bijącém sercem.
 — Miałem wiadomość od pana.
 — Prędko wróci? — zawołała poskakując ku niemu — prędko wróci?
 Linowski się uśmiechnął.
 — Otóżto, pisze, że powróci prędko, ale z gośćmi powróci.
 — Z gośćmi! — chmurząc brwi przerwała i powtórzyła — A! byleby już powrócił!
 — Z krewnemi! — uśmiechając się znowu dorzucił pan Linowski. — I w domu im będzie ciasno. Pisał pan, żebyście się wynieśli do pańskiego dworku nad jezioro.
 Ulana wielkiemi oczy zmierzyła mówiącego; stała, milczała.
 — Dobrze — odpowiedziała — zaraz idę. — I zaczęła zbierać płacząc swoje rzeczy, aż się Linowskiemu żal zrobiło.