Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/48

które zalotność zaostrza, którym chciwość może blasku dodaje, a fałsz ponętniejszemi jeszcze czyni; marzyć dla szaréj siermiężki w któréj chodzi rzeczywistość: — to głupota!
 Wyszedł i trzasnął drzwiami za sobą, a w sieniach zastał — kogoż znowu? Ulanę. Tą razą śmielsza podniosła przeciw niemu swoje czarne oczy.
 — Co ty tu robisz?
 — Że byłam dawniéj we dworze i umiem prać, wzięli mnie do pańskiéj bielizny.
 — A dworscy pewnie temu bardzo radzi?
 — O! Ale ja? Mąż aż tu przychodzi śledzić za mną. To nieszczęście!
 Tadeusz ruszył ramionami, a widząc ekonoma na dziedzińcu, zawołał na niego:
 — Panie Linowski! każ WPan, niech Oxen Honczar....
 Na te słowa kobiéta pobladła i uciekła.
 — Niech Oxen Honczar, — kończył Tadeusz — w ten moment wybiéra się w drogę. Ma on konie?
 — A ma panie, i jego najlepsze.