Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ulana.djvu/77

 — A nie nocowała Ulana we dworze?
 — Nie, nigdy. Cóżto, ty myślisz co złego na córkę?
 — Nic, stary, ale się boję: pan młody, ona piękna, a diabeł nie śpi.
 — I dajcież pokój panu. Czy jemu to w głowie; on z fuzyą a z psami, aby po lesie włóczyć się, to jemu dosyć!
 — Oj nie bat’ku! nie! Coś ja widzę, coś ja myślę, a ja nie myślę nadarmo. Nie gadajcie tylko przed nikim, ale mnie się zdaje, że oni się z sobą zwąchali: oni się znają!
 — Tać Ulana dawniéj służyła we dworze, a nigdy tego nie było, a teraz kiedy sama gospodynią w chacie i z dziećmi, żeby jéj dur na głowę przyszedł.
 — A pamiętacie wy Nastkę Prokopową — rzekł Lewko.
 — O! o! a cóż, pamiętam.
 — Żyła lat pięć z mężem, a ekonom ją potém zbałamucił. Prokop dał jemu w lesie w skórę, złapawszy go z żoną. Ekonom nazajutrz oddał we dworze na pańszczyznie we dwoje, a potém...