Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/123

 Dopiero gdy się hrabina Jadzi pozbyła jakoś, pozamykała drzwi, przystąpiła poważnie do Sławka i spytała.
 — Powiedzże mi... co te wszystkie hałasy znaczą?
 — Jakie? zapytał naiwnie Młyński — któremu dotąd oszczędzono przykrość, jaką miał mu zrobić artykuł. On jeden go nie czytał. — Jakie?
 — Ale ten nie poczciwy artykuł w gazecie?
 — Ja o niczém nie wiem.
 — Hrabina, która chowała go przed Jadzią, wydobyła z kieszeni, podała Sławkowi, a sama niespokojna poczęła się przechadzać po saloniku.
 Sławek czytał, źle zrozumiał zrazu, nie pochwycił znaczenia, potém zarumienił się, zmarsczył, rozpłomienił i cisnął pogardliwie na stolik...
 — Niech sobie szczekają! tém mnie oni ani zastraszą, ani odwiodą od tego, co za obowiązek uważam.
 — Bardzo dobrze! zawołała hrabina, ale pozwólże, byśmy za ciebie nie padały ofiarą.
 — Wy? za mnie? jak to? zapytał Sławek.
 — Czytałeś przecie! stósunki w różnych sferach towarzystwa, wszyscy w mieście tłómaczą sobie bywaniem codzienném u mnie i... ale bo to nie do darowania taki skandal!
 — Jaki skandal?
 — Doprawdy, dziwisz mnie ty tak dalece, nadto