Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/132

 — Litości! rozśmiał się, wstając... na cały głos... kochany panie, jeśli komu nad kim, to mnie nad wami by się ulitować należało... Cha! cha! cha!
 I odparł...
 Rozmowa dosyć głośna, na wpół może słyszana z pierwszego pokoju, kilku ciekawych ku drzwiom napędziła, zaraz po Izydorze, wszedł Samiel, który przypadkiem przechodząc, znalazł się na chwilkę w restauracyi.
 — A! Jakże to dobrze, że ja cię tu znajduję, rzekł wbiegając... zmiłuj się, mów mi co myślisz? co robisz! najdziwniejsze pogłoski obiegają po mieście. Hrabina na ciebie skwaszona.
 — Czy się ciebie o co wypytywała?
 — Tak... trochę — rzekł Samiel...
 — Całe miasto plecie o Lenie, dodał na ucho.
 — Pleść wolno, odparł Sławek...
 — Ale cóż ty na to? radzisz co?
 — Dotąd nic jeszcze... i na włos z wytkniętéj drogi nie schodzę...
 Samiel radby był wybadać, czy Sławek dostał już odprawę, którą przeczuwał, ale nie śmiał.
 — Przyjdziesz wieczorem? zapytał Młyński.
 — Zobaczę... tak na chwilę... odparł, żegnając go Samiel, który nie przyznał się, że szedł na obiad do hrabinéj.