Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/170

 — A z tego faktu cóż pan chce wyciągnąć?
 — Może to, iż o przyszłości jéj mam myśleć prawo...
 — W jaki sposób?
 — Jak mi się podoba... A naprzód może niechcę méj siostrzenicy widzieć na deskach teatralnych i na drodze do zguby.
 Lena ruszyła ramionami.
 Daruj mi pan, rzekła, prawa nie znam, ale serce ludzkie oceniać nauczyło mnie nieszczęście. Nie ozwało się ono jeszcze w panu... powiedz mi więc, proszę... czego możesz żądać odemnie i z czém do mnie przychodzisz?
 — Chcę się zająć jéj losem...
 — Zawsze dla mnie tajemnicą, dla czego teraz, nie dawniéj?
 — Bom o niéj nie wiedział.
 — Przepraszam pana, nagle zbierając swe wspomnienia, odpowiedziała Lena... pan doskonale musiałeś wiedzieć o mnie, ale zapewne naówczas nie miałeś powodów upominania się o opiekę. Doskonale pamiętam, gdym była u Sióstr i na pensji, żeś pan asystował eksaminom, na których moje nazwisko było czytaném... Gdybyś był chciał choć spytać naówczas... o tę biedną Helenę Prater... Teraz zapewne masz pan jakieś dla mnie niezrozumiałe przyczyczy troskliwego opiekowania się.
 Rozśmiała się gorzko: Sopoćko schwytany na fałszu,