Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/182

wszystkie miłości są czyste... tylko skutki ich bywają czasem niezupełnie... tak! tak!
 — To mój brat! przysięgam panu...
 — A! zawołał Dyrektor zdumiony — brat! tego nie wiedziałem... a dla czegóż?... a no tak! rozumiem... z lewéj ręki... tak tak!
 Lena nie dosłyszała i nie zrozumiała.
 — I nikt nie o tém nie wie?
 — Ludzie po ludzku nas sądzą... więc nie słusznie.
 — A objaśnić im nie można? spytał Krzyszko... hę?
 — Nie uwierzą.
 — Tak! tak! ma panienka słuszność, nie uwierzą... Plotki chodzą... no... i osoby wpływowe, wysoko położone... które dla mnie są wielkiego znaczenia, wymagają, nalegają, forsują.
 — Musisz mnie pan oddalić!
 — Tak! tak! muszę! sama niech panna Lena wejdzie w położenie moje? hę? Nie zechcesz mnie zgubić?
 Zamilkli, Dyrektor cały był w ruchach jakichś sprężystych, któremi wyrażał stan swéj duszy... nieszczęśliwy, zburzony... oczy podnosił w niebo — łamał ręce — wzdychał...
 — Muszę! jestem zmuszony! tak! tak! jestem zgnieciony, jestem zniewolony... na to nie ma wyrazu... tak! tak!