Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/197

 — Ale coś zaszło? zaszło?
 — Była chłodną, żenowaną ze mną... ja się nikomu nie narzucam...
 — No, to ci powiem, że ona jak ona, ja tam nie znam bliżéj waszych stósunków, ale Jadzia tęskni i rozbija się za tobą. Nieustannie pyta o ciebie...
 — Biedne dziecko! ma dobre serce!
 — Ale dziecko! westchnął Samiel — dla mnie dojrzała piękność matki ma więcéj uroku... I nie jestem w wielkich łaskach u Jadzi...
 Jadzia to laleczka.
 — To kwiatek, którego chłodny powiew nie tknął jeszcze... tylko co rozwity ku słońcu... rosa na nim lśni, a listki drżą...
 — Czy byś się kochał w Jadzi?
 — Nie — ale kocham Jadzię...
 — Bliskie kuzynostwo?
 — Dosyć... znamy się od dzieci.
 — Będziesz tam dzisiaj pewnie? dodał Sławek, pokłoń się Jadzi odemnie.
 — Po cichu!
 — A! uchowaj Boże! jak możesz najgłośniéj.
 — Więc i mamie.
 — Jak zechcesz... wszakże nie koniecznie.
 Poczęli się śmiać... Samiel, któremu o to szło, ażeby go widziano z Młyńskim, nawrócił go na przechadzkę...