Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/226

 W pierwszéj chwili Kanarek powiedział sobie — palnę... ale potém się rozmyślił — trzeba rzeczy robić porządnie, powiedzą, żem burda.
 I zbliżył się napuszony, ale czapki uchylając nieco.
 — Podkomorzyca! witam.
 Sławek bardzo grzecznie zbliżając się, rękę wyciągnął, Kanarek swoją cofnął.
 — Czekajno pan z ręką, rzekł, a naprzód odpowiedz na pytanie, kto pisał tę infamią na szlachtę, coś to ją jegomość w swoim dzienniku wydrukował! tę o Szczygielskim!
 Sławek stanął zdumiony.
 — A cóż to pana obchodzi?
 — Co to mnie obchodzi! Ludzie palcami wytykują mnie... mnie, powiadając, że to jest satyra na... mnie! Słyszy pan!
 — Słyszę! wcale pan krzyczeć nie potrzebujesz — odezwał się Sławek.
 — I co pan na to?
 — Że obraz ogólny wad krajowych do osób się nie stósuje... nie słyszałem, żebyś pan zwał się Szczygielskim.
 — Pan dobrze wiesz, dla czego ja to mówię.
 — Mówisz, co mu się podoba... nikomu ust nie zamykam.
 — Ale ja wam bazgrałom jakimś, co swe gniazdo kalacie... usta zatulę, począł Kanarek coraz głośniéj.