Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/256

doktorze, ażeby Jadzia zbyt sobie nie pozwalała... Matka widziała z wielką pociechą, że córka znajdowała się bardzo przyzwoicie, umiarkowanie i nie rzadko popisywała się z sympatyą dla biednego rannego.
 Nazajutrz konie już były zaprzężone i hrabina kładla rękawiczki, gdy powolnym krokiem wszedł z posępną twarzą przyjaciel Samiel... Była to jakoś nie jego godzina. Wartska domyśliła się, że przybywał, nie bez powodu. Spojrzała mu w oczy, przeczytała coś w nich i cicho zapytała — Il y a du nouveau?
 Samiel głową potwierdził.
 — Moja Jadziuniu, przynieś mi téż flaszeczkę z wodką kolońską... tę... wiesz...
 Hrabina umyślnie jéj zażądała, choć miała w kieszeni, aby Jadzia dłużéj szukać jéj mogła.
 — Czy chory ma się gorzej?
 — Nie rzekł Samiel — lepiéj, ale.
 — Ale co...
 — Ale... zawahał się...
 — No, mówże pan? zaciekawiona spytała hrabina,
 — Ta... niby siostra przybrana, Lena, wczoraj nocą wykradła się z klasztoru, dowiedziawszy o wypadku, wpadła do dworku i żadna siła ludzka jéj z tamtąd wygnać, wyciągnąć nie może — Kanonik w rozpaczy...
 Hrabina padła na krzesło...
 — Przyznam się, dodał Samiel, że miałem sobie