Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/257

za obowiązek to pospieszyć, byłem w obawie nadzwyczajnéj, żebyś pani się nie pospieszyła z wyjazdem... bo nużbyś ją pani tam spotkała?
 Hrabinie wargi drzały, darła rękawiczki, nie śmiała powiedzieć, co myślała... a myślała w duszy — co zrobić z Jadzią...
 Wyjdź pan, zawołała nagle, wyjdź... muszę się z córką rozmówić... wrócisz wieczorem.
 Samiel przypuszczony do tajemnic, szczęśliwy z tego obrotu rzeczy... wysunął się żywo... Zaledwie drzwi się za nim zamknęły, gdy Jadzia wpadła.
 — Ale nie ma téj flaszeczki z wodką kolońską.
 Spojrzała po pokoju.
 — A gdzież pan Samiel?...
 — Wyszedł..
 Po twarzy matki Jadzia poznała, że się coś stało, zbladła strasznie, domyślała się, że Sławek był gorzéj chory... Myślą nie śmiała sięgnąć daléj.
 Mamo... mamo, mów, ten złowrogi człowiek przyniósł z sobą jakieś nieszczęście...
 — Nie to jednak, co myślisz dziecko moje... odezwała się matka...
 — Sławek zdrów? spytała Jadzia.
 — Zdrów.
 — Oddycham...
 — Ale nie pojedziemy do niego, odezwała się matka