Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/260

że tam znajdziesz, lub czuć będziesz przytomność drugiéj kobiety przy nim...?
 — Drugiéj siostry? spytała Jadzia udając spokojność. Ja tak kocham Sławka, dodała, tak kocham, że nawet o niego nie jestem zazdrosną... a jeśli mu wdzięczność i przywiązanie téj sieroty są potrzebne? a jeśli on ją kocha... jak siostrę? Czyż dla tego ja go... jak siostra i choćby więcéj, niż siostra, kochać nie mogę?
 Pani Wartska wpatrywała się w córkę, oniemiała prawie ze zdumienia... co to było, nie mogła zrozumieć: Prostota, niewinność, miłość niepohamowana, czy obojętność? Choć to było serce córki, którego każde uderzenie znała, czytać w niém nie potrafiła.
 Jadzia spojrzała na matkę... uśmiechnęła się z przymusem jakimś...
 — Jedziemy? spytała.
 — A jeśli ją tam... u niego... zastaniemy?
 — O! mamo! ja tak jestem widzieć ją ciekawa!
 — Alem ci nie powiedziała... że ona jakiś czas była... w teatrze?
 Jadzia spojrzała na matkę dziwnie.
 — A! to jeszcze ciekawsza rzecz! zawołała... była w teatrze! uciekła z klasztoru, kocha Sławka... Mamo, ja ją muszę zobaczyć!
 Pani Wartska jakby zrozpaczona, ręce opuściła.
 — Jedziemy? zapytała Jadzia.