Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/288

 — Czém? spytała Lena.
 — Czy pani nie nadto rachujesz na serce, które... które... może już dawno należeć do innéj??
 — Ja się nie łudzę niczém, nie spodziewam niczego, kocham go jak brata... a nie wyglądam za to ani wzajemności, ani na tém buduję projektów.
 — Jak brata? podchwycił Samiel, więc serce pani może jeszcze uderzyć dla... przyszłości?
 — Lena się zarumieniła.
 — O! nie! nie, rzekła... ja nie żądam od przyszłości prócz, żeby mi wiary w mój ideał nie odebrała.
 — A jeśli ideał... ożeni się? spytał uśmiechając się Samiel.
 — Będę go kochać razem z jego żoną — odpowiedziała Lena.
 — I możesz téż pani kiedyś.
 — Ale dajże mi pan pokój? Czy widziałeś kiedy stare, z wypłakanemi oczyma artystki, którym bielidło zjadło płeć, ruż wydarł rumieniec, łzy zgasiły wejrzenie... wychodzące za mąż inaczéj, jak w trzecim akcie komedyi?
 — No... ale, wszystko się trafia.
 — Trafia się tym, które się lękają pozostać same na świecie, które przerażała samotność... którym się chce niewoli dla odmiany... Ja... chcę zostać swobodną.
 — A jeśli serce przemówi?