Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/332

 — Wstaniesz przecie z niego?
 Sławek się uśmiechnął i nic nie odpowiedział.
 — Dzień tak śliczny — dodał — tak bym chciał wyjrzeć w świat, odetchnąć powietrzem wiejskiém... a tu to miasto w okowach mnie trzyma...
 Westchnął.
 — Wyjedziesz — odezwała się Lena...
 I znowu nie było odpowiedzi.
 Podkomorzyc gorączkowo się rzucił na krześle.
 — O mało nie zapomniałem, rzekł... moja Leno, wstyd mi wyznać, ale wstać mi trudno... gdybyś mi moją, o tę szkatułeczkę podała...
 Wskazał na stolik... Lena prędko przyniosła i położyła mu ją na kolanach. Sławek otworzył, ale w chwili, gdy miał wieczko podnieść, zatrzymał się i patrząc na nią, rzekł cicho.
 — Daj mi słowo — że prośbie mojéj nie odmówisz...
 — Mój drogi... byleś nie żądał niepodobieństwa.
 — Ale rzecz najprostsza w świecie, a nie miałem nigdy odwagi ci jéj powiedzieć — mówił podkomorzyc — wiesz, że chorym się nic nie odmawia, oni są jak dzieci niegrzeczne...
 — Przestraszasz mnie...
 — Nie lękaj się... chcę, żebyś odemnie małą przyjęła pamiątkę, koniecznie. Od czasu, jak mi kiedyś po-