Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/336

 — No cóż? cóż? przecie naturalną śmiercią z suchot dziedzicznych...
 — W ręku, konając, cisnął artykuł twój wczorajszy, nadesłany mu w liście anonyme.... to go dobiło.
 Drabicki z krzesła się zerwał.
 — Pleć! pleć! głupi... krzyknął gniewny... żeby drudzy powtarzali...
 — Ale całe miasto wie o tém... List złożony na stole przy katafalku... Pan Redaktor chciał coś mówić i odwrócił się.
 — Dosyć że z tym człowiekiem końca nie będzie! nawet po śmierci mnie prześladuje! zawołał.
 Izydor patrzał nań z pogardą.
 — Słuchajno, rzekł, klepiąc go po ramieniu, znam cię dawno, powalałem się cały, ocierając o ciebie... sprzedałem ci sumienie za sztukę mięsa, a wstyd za kieliszek wódki.. ale wszystko ma granice. Gdybym miał z głodu zdechnąć... nie chcę mieć więcéj z tobą do czynienia... bywaj zdrów... Drabicki ramionami ruszył,
 — No? to idź do stu tysięcy...
 — Wielką mi szkodę zrobisz! Myślisz, żem bardzo ciebie potrzebował... wycisnąłem cię jak cytrynę... cóż ty teraz wart, zszarzany, zszargany, obrukany, przepity i osławiony... idź! idź!
 I pokazał drzwi.
 Pan Izydor włożył czapkę na głowę.