Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/38

 — Jak się nie mam obawiać, widzę, żeś wpadł w ręce literackiéj... z pozwoleniem hałastry... widzę, że jesz w garkuchni... Byłeś gdzie?
 — Dotąd, nie miałem czasu.
 — Pozwólże, abym cię prezentował.
 — Ja nie myślę bywać w świecie.
 — A cóż będziesz robił!! zlituj się... chorujesz na pustelnika.
 — Jestem w żałobie po matce..
 — A! tak! słyszałem.. zacna pani podkomorzyna zmarła... szkoda! wszyscyśmy ją opłakali. Rozumiem, że na balach nie będziesz.. ale na wieczorach..
 — W ogóle jak najmniéj, odpowiedział Świętosław..
 — Czy zawsze zarywasz na literata? zapytał Samuel..
 — Nie — chcę się tylko uczyć.
 Towarzysz ruszył ramionami — Po co ci się zdało! rzekł — najpierwsza niedogodność, że to cię w złe towarzystwo wprowadza... a potém! u nas! literatura... Mówiąc, prowadził go w aleje i zapaliwszy cygaro — zapytał nagle, stojąc.
 — Masz jaki cel? dokąd idziesz?
 — Pilnego nie mam nic, odpowiedział zimno trochę Świętosław, który był jeszcze pod wrażeniem obiadowéj rozmowy i ostatniego wykrzyku Izydora.