Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W mętnéj wodzie.djvu/80

ów z probostwa, które dawniéj miał w Rabczycach, przeniesiony został na inne.. nie pojmował Sławek, zkąd się tu mógł wziąść.. bo widocznie gościem nie był.
 — Ojcze mój! wy tutaj! a to was zsyła dla mnie opatrzność — zawołał.
 — Któż wie? — spokojnie rzekł staruszek. Byłem ci potrzebny... o to jestem. Nie należy nigdy wątpić o opatrzności.
 — Ale godzi się czasem wątpić o sobie, odparł Młyński.
 — Co tu robisz? spytał ksiądz..
 — Nie wiem, dotąd nie robię nic.. ale rozpaczam..
 — Zlituj się, tego wyrazu niema w słowniku chrześcianina! Mów, co ci jest..
 — Spojrzałem na świat, zbliżyłem się, dotknąłem i zwątpiłem?
 — O czém? zapytał spokojnie stary.. bo jużcić nie o Bogu?
 Sławek milczał.
 — Kto w Boga wierzy, o świecie zwątpić nie może, bo świat jest w ręku Boga. — Dla tego, że my dróg, któremi opatrzność prowadzi nas do celu, nie rozumiemy, mielibyśmy się jéj zaprzeć..?
 — Ale tyla zła? tyle fałszu? zawrzał Sławek.. tak poczwarne zepsucie.