Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/104

téż nie widzę, chudy pachoł jestem, o sobie myśleć muszę...
 Podstolic zadumany po izbie się przechadzał.
 — Jam się w was przyjaciela spodziewał — rzekł — widzę żem się omylił.
 — Nie — odezwałem się — jakom wam życzył dobrze i miłował, tak i dziś nie przestałem, ale cóż tu miłość pomoże gdy słuchać mnie nie raczycie...
 — Mentorem bo mi chcecie być, a ja niewoli żadnéj nie znoszę...
 Nie było co mówić, skłoniłem mu się zdaleka.
 — Jedzcie gdzie się podoba, ja nie trzymam...
 Nie pokazując mu się więcéj, nazajutrz konia wziąwszy, puściłem się w drogę.
 Uczyniłem jakem postanowił, ale po drodze czasu dużo mając do rozmysłów, wahałem się znowu. Miałem ci wolę coś uczynić, a nie wiedziałem co. W takich razach, choćby się to mogło nie jednemu wydać niedorzeczném, mam zwyczaj przeżegnawszy się, spuścić na Opatrzność i spokojnie od niéj czekać skazówki.
 Zbliżając się do miasta i medytując dokąd udam się naprzód, przypomniałem Karpowicza. Postawiwszy konia na Tatarach w gospodzie, poszedłem na Grodzkę. Lecz nim się dobiłem, patrzę idzie ulicą mój Karpowicz. Poznał mnie zdala i stanął.