Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/112

 Wejrzenia nasze się spotkały.
 — Niech się pan o mnie nie boi — rzekła głosem stłumionym. — Ja Podstolica cierpieć nie mogę choćby go u nas dobrze w domu przyjmowano... ja... nie! O! nie!
 Sięgnąłem zuchwale ręką ku jéj rączce zajętéj chmielem, którą ona śmiejąc się o fartuszek otarła, urwała gałązkę chmielu i razem z nią mi ją podała.
 Pocałowałem chwytając zielone liście na niezabudź.
 — A wie panna Filipina — odezwałem się śmieléj — że chmiel to ziele weselne?
 Zakryła sobie oczy...
 — Nie! nie wiem... nie wiem — poczęła śmiejąc się, z płaczem w głosie — ale nie zapominaj pan o mnie... Kiedyś się zobaczemy...
 Spojrzała na mnie potrząsając główką, puściła kij który w ręku trzymała, skoczyła na ziemi i znikła.
 Długo stałem oszołomiony, aż woźnica który opodal stał i koniom trawę gryźć dając przyglądał się téj scenie, począł wołać byśmy jechali...
 Muszę to wyznać, żem zjawienie Filipinki miał jakby cud łaski Bożéj, która mi tą krótką rozmową, męztwa i ducha dodać chciała.
 Podróż potém szła już przy lepszéj myśli aż do końca!
 Nie będę opisywał pobytu mojego trzyletniego u Swierzbińskiego; nauczyłem się u niego wiele, ale