Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/136

raczkową, wychodzoną a od dołu zabłoconą. Ale to wszystko razem tak na nim leżało, tak się z tém nosił, jakby atłasy miał na sobie, lamę i aksamity. Chód był téż nie zwykły, bo stąpał z partesów nogi wyciągając i podnosząc.
 Przestąpiwszy próg stanął i zapytał.
 — Jak asindzia zowią?
 Głos był tubalny, gruby i groźny — a w nim coś kaznodziejskiego.
 — Za pozwoleniem, — odparłem wstając, — alem ja tu gospodarz a asindziéj u mnie gościem — zatém mnie przysługuje prawo zapytania.
 — A no — rzekł — jestem Jan Aleksander Bończa Pokrzywnicki.
 Mówił to takim tonem, z taką prozopopeją, jakby się przezentował Koniecpolskim albo Lanckorońskim. Mnie zaś tém nazwiskiem jak młotem uderzył. Wiedziałem już co się święci. Spuściłem głowę, czułem się winnym.
 — Jakże acana zowią? — dodał głośno i dobitnie.
 Mnie też zowią Pokrzywnickim — rzekłem.
 — Bończa! — spytał.
 — Nie — odparłem, — ja jestem sierotą i mojego pochodzenia nie znam.
 Począł się we mnie wpatrywać pilno.