Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/137

 — Hm, albo z linij Gabrjela, albo po Hilarym — zamruczał Pokrzywnicki! — Daj go katu! Toś acan w złéj myśli korzystania z papierów moich pochwycił je u wdowy po Brzezińskim.
 — Uchowaj Boże — odparłem — uchowaj Boże — salwowałem je od zguby, bo by je tam szczury zjadły. Papiery wszystkie są w porządku i możesz je waćpan dobrodziej każdéj godziny odebrać w komplecie. Jest przecie i summarjusz.
 Znowu popatrzał na mnie bacznie, potém po nędznéj izdebce; stołek był niedaleko, przysunął go sobie i siadł.
 — Doszło mnie żeś acan dependował u tego łotra, zbója Świerzbińskiego — dodał. — To huncwot jest. Cóż na prawnika wypadłeś? hm?
 — Nie wyszedłem na nic — rzekłem wzdychając...
 — A cóż myślisz — spytał.
 — Tak biedę klepać jakem nawykł.
 Szlachic się ponuro zadumał.
 — Musiałeś papiery nasze choć przez ciekawość rozpatrywać? Co mówisz na nie?
 Cóż mówić o procesie który choćby wygrany był złamanéj szpilki nie da — odezwałem się. — Świderscy tak jak nic nie mają.
 Jak sprężyną do góry dźwignięty szlachcic krzyknął rękę chudą podnosząc.