Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/154

 W tem szlachcic w boki się biorąc powiada mi z bryczki.
 — Jam Eutymjusz Świderski — rozumie to pan?
 Groźno mi to jakoś rzucił, a na mnie pogróżki sprawiają, że chłodnę i czynię się jakbym ich do siebie nie brał.
 Zmilczałem.
 — Świderski — powtórzył uśmiechając się. — Otóż tyle jegomości powiedzieć chciałem, że jakem nieboszczyka niemal do kija i torby przyprowadził, tak i was to czeka!
 — Co ma być to nie minie! — rzekłem spokojnie z mojego wozu nie złażąc. — Zawsze acanu dobrodziejowi dziękuję za przestrogę, bo ostrzeżony bezpieczniejszy jest.
 Widząc że ja to tak flegmatycznie biorę, mój Świderski rzucił się na bryczynie.
 — Cóż acindziéj myślisz? co? — zapytał.
 Trochem mu dał czekać na odpowiedź i powoli odparłem.
 — Żebym się miał obowiązek tłomaczyć mu — nie wiem. — Co ja myślę to okaże przyszłość, ale to sobie mam za principium, iż się nie chwalę i nie mówię hoc, gdym nie przeskoczył.
 Świderski śmiać się począł. Oczy miał jak dwie gałeczki czarne, wpatrywał się niemi we mnie niespokojnie.