Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/158

 Popatrzył mi w oczy.
 — Prawda to?
 — Nie nawykłem mówić tylko co myślę...
 — Chcesz Stoińskiego za arbitra? — zapytał — boś u niego był — a Bogiem a prawdą, myśl to nie moja tylko jego.
 — Chętnie — odparłem.
 Tu Świderski postrzegłszy się sam, iż pogonią za mną i rozmową podał się w podejrzenie obawy jakiejś, uważał za właściwe dołożyć:
 — Bogiem się świadczę — nie mam obawy żadnéj, ani myślałem ręki wyciągać. Gotowem do grobowéj deski stać przy mych prawach — ale ludzie mnie skłonili — ludzie! Nie chcę znowu za pieniacza uchodzić.
 — Ani ja — dodałem kłaniając mu się.
 Świderski ku wózkowi swemu popatrzył.
 — Hm! — rzekł — to rzecz skończona...
 Słuchaj acindziéj, sprawa sprawy nie tamuje; a gdybyśmy się wódki napili i kiełbasą wędzoną, a jajami twardemi zakąsili?
 Nie mogłem się wstrzymać od uśmiechu, Świderski téż pierwszy raz usta otworzył i spiesznie poszedłszy do bryczki, w nogach stojącego dobył puzderka.
 Tak owa dysputa na gościńcu skończyła się kieliszkiem i zakąską, i pożegnawszy się ruszyłem daléj, a Świderski zawrócił do siebie.