Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/37

paliło; Zagraj sypiał przy nim, ja nieopodal. Teraz mieliśmy dostać nowego towarzysza, z którego ja nie bardzo byłem rad. Świadek to był niepotrzebny.
 Późno już wygadawszy się i wyśmiawszy dwaj przyjaciele się rozeszli i Porfyry Niewiadomski, bo tak się on zwał, z dodatkiem tytułu Mostowniczyca Pińskiego — węzełki swe z ganku niosąc wszedł do kredensu. Stałem jeszcze nie położywszy się spać przez uszanowanie.
 Milcząc i zasępiony Mostowniczyc złożył naprzód ruchomości swe w kącie, potem obejrzał się ku mnie. Kiwnął palcem, podszedłem. Pogłaskał mnie po głowie.
 Głos już miał nie ten drwiący co wprzódy, nie wesoły, ale cichy i smutny.
 — Coś ty? ze wsi? — począł.
 Kiwnąłem głową.
 — Sierota?
 Począłem palce kręcić nie wiedząc co odpowiedzieć.
 — Z chaty?
 — Ja — jestem Pokrzywka — rzekłem.
 Chowałem się u Borysiaków.
 Wzięli mnie do dworu.
 Pogłaskał mnie znowu patrząc w oczy z jakiemś politowaniem.