Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W pocie czoła.djvu/94

 — Otóż ja tak lubię — dodał Mostowniczyc — laute, laute! niczego sobie nie żałować, a wesoło, a bez jutra...
 Oglądał się po domu.
 — Za nieboszczyka to bywało smutno aż strach — teraz aż miło! Co sobie mamy żałować, tyle naszego co zjemy i wypijemy...
 Od acana do acana...
 Wziął kieliszek i duszkiem go wypił.
 — Młodość jest mocanie, jedna — a kto jéj nie użyje ten czery litery... Ja moją do siwego włosa przedłużam... choć już w kościach admonicję czuję — pulvis es et in gnój reverteris.
 Bis repetita placent!
 Podstolicu do mnie — w niezawodne ręce.
 Stuknęli po drugim kieliszku, śmiechy się rozlegały, humory były coraz lepsze.
 — Nieoszacowany Mostowniczyc! — wołano.
 — Chwalicie mnie — rzekł — idźcież za przykładem moim. Nie miałbym ani tego humoru ni rozumu, gdybym zaraz w początku ojcowizny nie puścił, i nie począł chodzić ze skrzypką i piosenką.
 Non meruit dulcia qui non gustavit amara. Omne trinum perfectum! Podstolicu gorzałki jeszcze...
 Nie mogłem poznać prawie tego rozochoconego tak dobroczyńcy mojego.