Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/100

 Przypadkiem jakimś wspomniano barona Mahlhagena, który bratu antreprenera był bardzo znajomym.
 — Co on tu robi? pewnie już pozawiązywał stosunki z kobietkami, odezwał się gruby jegomość, on bez tego żyć nie może.
 Znacząco Mahoński spojrzał na komornika, który trochę zbladł.
 — Słyszałem, odparł syn bankiera, że szalenie zakochany w pewnej...
 — W pewnej osobie — przerwał nagle Mahoński, za którą oto ten pan, wskazał na Pampowskiego, pojedynkował się i był ciężko rannym.
 Syn bankiera zaciął usta, spojrzano na Pampowskiego, ten nadrabiał fantazyą.
 — Nie dziwowałbym się gdyby był zakochany, rzekł z determinacyą, bo i mój przyjaciel pan Józef jest wielbicielem tej pani — i ja się nim być wyznaję.
 — Baron bo, dodał antreprener — taki szalony, że raz w Peterburgu, gdy się w ładnej dziewczynie z cyrku zakochał — o mało się z nią nie ożenił!
 — Oh! oh, podchwycił bankier.
 — Słowo daję, familia musi nad nim czuwać, bo gotów dla dogodzenia fantazyi największe zrobić głupstwo...
 Zwróciła się rozmowa w inną stronę, ale komornik zmięszany, milczący, do końca obiadu już słowa nie rzekł. Goście mający iść na teatr pożegnali amfitryona, wybierał się i Pampowski, wstrzymał go Mahoński.
 Był po obiedzie do otwartości skłonnym.
 — Słuchaj rzekł do komornika — prawda to żeś ty się Henryce oświadczył!
 — Któż ci o tem mówił?
 — Kto? Ale ona dla mnie, starego przyjaciela nie ma tajemnic. Dała ci do namysłu pół roku...
 Milczał Pampowski.
 — Wiesz ty co, ja ci się przyznam, sam chciałem cię z tą biedną Henryką ożenić, żeby raz się ustatko-