Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/101

wała, miała opiekę i opiekuna, tak jest! na to cię do niej wprowadziłem, ale dziś kiedy ten waryat Mahlhagen zajął się nią, a ona go zdala trzyma doprowadzając do desperacyi, po co ci tam się napierać... Niech się baron żeni.
 Długo gryząc deserowe migdały nie mógł odpowiedzieć komornik...
 — To nie dla ciebie żona — dodał Mahoński — ty jesteś simplex servus Dei, a ona...
 Ale nie wyzywaj że mnie...
 Ona... to djabeł w spódnicy...
 Pampowski gryzł migdały.
 — A jakby mi się podobał djabeł — to co? Któż może wiedzieć co komu potrzebne i miłe? Właśnie dwa charaktery różne najlepiej pasują, a ja jestem zakochany, i ona mi — — ona mi sprzyja!
 Parsknął Mahoński.
 — Ona się lituje nad tobą!
 — No, gdyby i tak. Miłość może przyjść później. Radź nie radź — ja com postanowił to zrobię.
 Dziwi mnie, dodał — że ona ci to opowiedziała niepotrzebnie co między nami zaszło, a kiedy o tem wiesz, proszę zatrzymaj to przy sobie — i obliguję, nie mów nigdy o tem ze mną.
 — Nie obwiniaj wdowy, że mi się przyznała, rzekł Mahoński wesoło. Naprzód jestem jej przyjacielem młodości, powtóre — zobaczyłem u niej solitera którym się cieszyła, musiała mi się wytłumaczyć zkąd go wzięła...
 Ze mną to nic, ale Mahlhagen widział pierścień i wścieka się, mając różne domysły.
 — Niech go tam kaci porwą, z jego miłością, i domysłami — zakończył komornik.
 — Przestrzegam cię, zawołał goniąc wychodzącego Mahoński, że strzela lepiej od Lucysia, a jako wojskowy żyłkę ma do pojedynków.
 Pampowski ruszył ramionami.
 Działo się to jesienią, w miesiącu kwietniu na-